Pandemi sürecinde eve kapanmanın oluşturduğu ilk tepki, tavan aralarını karıştırmak oldu. Kütüphaneyi düzenlemek, çalışma odasına çeki düzen vermek başta keyifliydi ama son giriştiğim uğraşla, doğrusu başıma iş açmıştım… Bir zaman sonra kişisel arşivimi toplamaya çalışırken buldum kendimi. Ve sanırım vazgeçmek istediğimde artık çok geçti!
Dosyalar, notlar, yayınlanmış veya yarım kalmış heyecanlar… İçinde ne olduğunu artık bilmediğim, üzerine düştüğüm notların silindiği zarflar, ses kayıtları ve artık yığın haline dönüşmüş kağıtlar, küpürler, yayınlar….
Birçoğunu bulmak, karanlıktan çıkarmak, tozlarından arındırmak başta keyifliydi aslında… Sonrasında derleyip toparlamaya kalkışmak ise kesinlikle berbat bir karardı!
Bir akşam her birini ayrı ayrı sevgiyle kucaklarken buluyordum kendimi, bir diğer akşam tekmelerken! Bu değişken ruh halimi pandemiye yorup üzerinde pek durmadım.
Hayalini kurduğum, zihnimde dönüp dolaşan projeleri dondurup, -sanki bu yığını hafızamın derinliklerinden tutup çıkarmam, zihnimin üzerinden kaldırmam gerekiyor duygusuyla- bu işe yoğunlaştım.
İşte o başlayınca durduramadığım çalışmanın geldiği nokta burası: Phoebus.
Dünü derleyip toparlamak ağır iş doğrusu…
Ve bir “ara toplam” muhtemelen…
Yazın, edebiyat ve sanattan beslenen Phoebus; bir kişisel arşiv olmakla birlikte, güncele de aşina.